Wilma Manuels wil als ervaringsdeskundige ouder graag ‘op een gefundeerde manier’ een bijdrage leveren als vrijwilliger bij gezinnen. Ze is blij met het aanbod van de Ervaringsacademie, vertelt ze in een kort interview.
“Ik ben Wilma Manuels, getrouwd en we hebben een gezin met 3 kinderen, allen gediagnosticeerd met ASS en/of AD(H)D. Ook ikzelf ben enkele jaren geleden gediagnosticeerd met Asperger, ADD en PTSS, ‘opgelopen schade’ mede door mijn autisme. In de afgelopen jaren ben ik als vrijwilliger meerdere keren betrokken geraakt bij gezinnen waarin ‘zorg’ en rol speelt en via via heb ik van daaruit NBS leren kennen. Ik vind het heel erg belangrijk op een gefundeerde manier mijn bijdragen te leveren en ben daarom blij met het aanbod van de Ervaringsacademie. Het Levensverhaal Centraal was de 1e workshop waaraan ik deelnam.
Ik voelde al snel hoe belangrijk, goed en fijn het is om op een gelijkwaardig niveau terecht te komen door op een ontspannen manier iemands achtergrond uit te vragen en in kaders te zetten. Die kaders komen in elke leeftijdsfase terug en helpen niet in teveel details verzeild te raken. Je blijft op een totaalbeeld gefocust en kan zo gestructureerd werken. Het biedt handvatten aan de hulpverlener, maar het lijkt me ook vertrouwenwekkend voor de hulpvragers. Die treffen iemand met een luisterend oor die in alles geïnteresseerd is, niet alleen in de hulpvraag. De manier van werken kan ook inzichten geven aan de hulpvrager zelf. Het lijkt me helpend – en misschien soms ook troostend om je eigen levensverhaal zo gestructureerd voor je te zien. Dit alles bij elkaar is een enorm belangrijk startpunt.
Als je al heel veel hulpverleners hebt voorbij zien komen kan een levensverhaal helpen om je leven opnieuw te bekijken en bijvoorbeeld zo ook de leuke, mooie momenten voor het voetlicht te halen. Dat brengt hopelijk rust, creëert overzicht en helpt de regie terug te pakken of om jezelf weer in je kracht te zetten.
Ik denk op veel verschillende momenten aan de manier van werken in het Levensverhaal Centraal. Het kan iets zijn in een gesprek of op televisie. In mijn omgeving heb ik aan diverse mensen gevraagd of ik ze informatie mag doorsturen over deze werkwijze. Het gaat hier ook om (toekomstige) professionals. De workshop houdt me dus nog steeds bezig. Ik vraag me af hoe ik het me zo goed mogelijk eigen kan maken op een relaxte manier het gesprek aan te gaan. Het leek me goed maar eens met m’n eigen verhaal te beginnen en daarmee ben ik dus nu bezig. Ik vind het niet makkelijk, confronterend ook. En daarmee op zich ook leerzaam, want dat is niet anders voor hulpvragers. Naast mijn eigen verhaal heb ik iemand bereid gevonden wiens verhaal ik ook als oefenmateriaal mag gebruiken.